2.1. NAPRAWDĘ DAWNE CZASY..

W starożytności, już 300 lat p.n.e. stoicy (greccy i rzymscy filozofowie) powiedzieli, że istnieją "naturalne prawa", które dotyczą wszystkich ludzi, niezależnie od czasu, miejsca i kultury. Wszyscy ludzie mają jednakowe, niezmienne prawa, ponieważ każdy jest obdarzony rozumem i sumieniem, każdy pojedynczy człowiek jest ważny, dlatego przysługują mu "prawa naturalne". Nie można jednak powiedzieć, że rzymskie "prawa naturalne" były podobne do tych dzisiejszych, bowiem Rzymianie traktowali niewolnictwo jako "naturalny" porządek.

Aż do około 1500 roku społeczeństwa Europy podzielone było na klasy. W średniowieczu (500 - 1300 r. n.e.) kościół miał dużą władzę polityczną - często większą od książęcej czy królewskiej. Twierdził, że Bóg przydzielił ludzi do wyższych i niższych grup społecznych, czego nie należy zmieniać. Około 1300 roku nastąpiła recepcja antycznej myśli o naturalnej godności i wolności człowieka w filozofii, teologii i nauce. Od tego czasu średniowieczny sztywny podział na klasy stopniowo ewoluował. Ludzie przestali należeć do jednej grupy i spełniać wyłącznie powierzone im obowiązki, teraz każdy stawał się indywidualną osobą, mającą swoje prawa. Tę nową epokę nazwano Renesansem (1300-1600 n.e.).

"Wszyscy ludzie rodzą się wolni, równi i niezależni i mają wrodzone prawo do życia i wolności" - John Locke.

Idee Johna Locke'a (1632-1704) stały się argumentem na rzecz przyznania każdej osobie podstawowych praw. Uważał, że to państwo powinno zapewniać pełnię praw do życia i wolności każdego człowieka. Państwo ma być dla ludzi, a nie ludzie dla państwa. Życie społeczeństwa powinno być regulowane przez prawa, a nie przez władzę, prawo bowiem dotyczy również rządzących.